“นี่แกปานมุก นังลูกเนรคุณ” นิกุลเหลืออดแล้วเช่นกัน
“โปรดอย่าถามหาความกตัญญู หากคุณไม่เคยมีความยุติธรรม ของของฉันคุณก็ประเคนให้ปิ่นปักจนหมด เรียนก็เรียนโรงเรียนดี ๆ ค่าเทอมแพง ๆ ทั้งที่เงินเป็นของแม่ฉัน เงินที่ใช้จุนเจือฉันคือเศษเงินที่พวกคุณเอามาแล้วเหลือเป็นเงินทอน
คุณใส่เสื้อผ้าดีราคาแพง ฉันมีเพียงเสื้อผ้ามือสองตลาดนัด คุณพาปิ่นปักออกงาน ส่วนฉันเฝ้าบ้านเหมือนหมาตัวหนึ่ง คุณตามใจปิ่นปักดุจลูกรักคนหนึ่ง ส่วนฉันเจ้าของสมบัติทำตัวดุจลูกชัง
แล้วก็อย่าหาว่าฉันใจร้าย ในเมื่อผลแห่งการกระทำนั้นเป็นพวกคุณที่ปฏิบัติกับฉัน นับว่าฉันใจดีแค่ไหนที่ให้คุณมีเสื้อผ้ากันอุจาดตาเดินออกไป ถามนังลูกสาวสุดที่รักของคุณโน้นว่า ตอนที่มันสาระแนจับฉันโยนออกจากบ้านเธียรธีรา มันเกี่ยวข้องอะไรกับบ้านนั้น
หรือว่าสันดานริอยากเป็นเมียน้อยตั้งแต่โคตรแม่ของเธอกันล่ะ”
ปานดาวพูดแทนใจปานมุก และรับรู้เรื่องราวของน้อง
