“พ่อ พ่อ” ปลายฟ้าสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าของอีกวัน เธอมองไปรอบๆ ก่อนเห็นคนที่เธอไม่คิดว่าจะเป็นเขาได้ เธอก้มมองชุดคนไข้สีขาวที่ถูกสวมใส่แล้วพอจะเดาออกได้ว่าตัวเองคงจะเป็นลมล้มพับไป แถมยังไม่สบายอีกด้วย
“ตื่นแล้วเหรอ” คนที่นอนอยู่บนโซฟาเด้งตัวตื่นขึ้นมาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง
“ฉันจะไปหา ฮึก พ่อฉัน” ปลายฟ้าพูดเสียงสะอื้นแล้วรีบขยับตัวลงจากเตียงแต่เท้าของเธอยังไม่ทันแตะพื้นร่างเล็กของเธอก็ถูกอุ้มไว้กลับไปนั่งบนเตียงดังเดิม
“ตอนนี้เธอไม่สบาย หมอบอกให้พักนะ” เขาพูดเสียงเรียบเหมือนอยากออกคำสั่ง แต่มันก็ฟังดูอ่อนโยนเหมือนต้องการจะขอร้อง
“ไม่ ฮือๆ ปล่อยฉัน นายช่วยเข้าใจฉันด้วยไฟท์ แล้วอีกอย่างนายไม่ควรมาอยู่ตรงนี้ กลับไปอยู่ในที่ของนายซะ! ปล่อยฉันได้โปรด ฮึก” เธอร้องไห้สะอื้นแล้วดิ้นรนออกจากอ้อมแขนของเขา ทั้งที่ร่างกายบอบบางนั้นไร้เรี่ยวแรงเหลือเกิน ไฟท์อดสงสารไม่ได้จึงต้องย
