ใบตอง...
ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเธอรับรู้มาตลอดว่าเขาเป็นยังไงบ้างทำอะไรอยู่ที่ไหนกับใครเพราะต่อจะรายงานเธอทุกอย่างเกี่ยวกับเพื่อนสนิทของเขาว่าหลังจากที่เธอมาอยู่ที่นี่คุณเจย์เอาแต่ตามหาเธอจนไม่เป็นอันทำอะไร เธอยอมรับว่ารู้สึกสงสารเขามากอยากกลับไปหาแต่เธอทำไม่ได้ เธอต้องใจแข็งที่จะไม่กลับไปหาเขาในตอนนั้นเพราะตอนนั้นยังไม่มั่นใจอะไรเลย ความตั้งมั่นของเธอแต่แรกคือการที่เธอจะต้องลืมเขาให้ได้ถ้าเวลาผ่านไปสักวันเธอต้องลืม ลืมจนหมดหัวใจแต่เธอคิดผิด เธอลืมเขาไม่ได้เลยสักวันยิ่งเห็นหน้าลูกก็ยิ่งคิดถึง เด็กๆ คล้ายเขามากจริงๆ ตาจมูกปากคิ้วคางหรือแม้แต่สีผมก็เหมือนกันกับเขาทั้งสองคน เวลาสี่ปีมันทำให้เธอมั่นใจอะไรในตัวเขามากขึ้น
"ขอบคุณนะต่อที่ดูแลเด็กๆ ให้ อื้มมมกำลังจะขึ้นเครื่อง ไว้เจอกันนะ บาย"
หลังจากวางสายจากต่อที่โทรมารายงานเรื่องที่เด็กๆ เจอกับคุณเจย์แล้ว และได้รู้ว่าคุณเจย์รู้สึกยังไงดีใจแค่ไหน
