เจย์.....
"คุณเจย์"
เขาไม่ได้หูฝาดใช่ไหมที่ได้ยินของคนที่เขาโคตรจะคิดถึง หรือเขาคิดถึงเธอมากเกินไปถึงทำให้เขาหูฝาดได้ยินเสียงของเธอแต่เขาก็ไม่ลังเลใจที่จะหันไปมอง
"ใบตอง"
เธอยืนอยู่ตรงนี้จริงๆเขาไม่ได้หูฝาดหรือตาฝาดแน่นอนเพราะตอนนี้เธอยืนอยู่ข้างๆเตียงพร้อมกับถือถาดอาหารที่เขาจำได้ว่าป้าผ่องเพิ่งจะยกออกไป พอเขารู้ว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้จริงๆเขาพยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นเพื่อเดินไปหาคนที่เขาคิดถึงมาตลอดหลายเดือนแต่พอเขาลุกขึ้นยืนเท่านั้นเขาก็ต้องล้มตัวลงนอนอีกครั้งเพราะภาพต่างๆในห้องมันหมุนจนเขาทรงตัวไม่อยู่
"คุณเจย์ เป็นอะไรมั้ยคะ จะรีบลุกไปไหน"
"ไปหาเมีย เมียกลับมาหาแล้ว" ตอนนี้เธออยู่ใกล้แค่มือเอื้อมเขาไม่ลังเลใจที่จะรีบสวมกอดเธอไว้
"นี่ใบตองนะคะไม่ใช่เมียคุณเจย์นะปล่อยค่ะ"
"ก็ใช่ไงเมียฉันคือใบตองคนนี้คนเดียว"
"อย่าพูดในสิ่งที่ต้องฝืนความรู้สึกของตัวเองเลยค่ะ"
"เมื่อก่อนมันอาจจะใช่
