หลังจากที่แพรไหมพิมพ์ใบลาออกเสร็จ ก็เป็นเวลาเกือบจะเลิกงาน ทำให้เธอต้องยื่นใบลาออกให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลในวันพรุ่งนี้แทน
เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงรีบเก็บของและเตรียมตัวออกจากบริษัททันที
เธอตกลงกับวาวาเอาไว้แล้วว่าจะไปซื้อของใช้ที่จำเป็นด้วยกันตอนเย็น
แพรไหมเดินทางไปยังโลเคชั่นที่วาวาส่งมาให้
เมื่อเจอกัน วาวาก็ซักถามเรื่องที่เกิดขึ้นทันที แพรไหมจึงจำใจต้องเล่าให้อีกฝ่ายฟังอย่างละเอียดอีกครั้ง
หลังจากฟังจบ วาวาก็อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น “มันบังเอิญได้ขนาดนี้เชียวเหรอ?”
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว!” แพรไหมตอบ พร้อมทั้งหยิบขนมขึ้นมากินแก้เซ็ง เมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนบ่าย เธอก็ยังคงรู้สึกเหลือเชื่ออยู่
“เขาจำเธอไม่ได้จริง ๆ เหรอ?” วาวาถามต่อ
แพรไหมครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะตอบ “น่าจะจำไม่ได้ ๆ ถ้าจำได้ เขาคงไม่มีท่าทางแบบนั้นหรอก”
หากว่าตามนิสัยของพชรแล้ว ถ้าเขารู
