ในขณะนั้นเอง แพรไหมก็จ้องพชรกลับเช่นกัน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความแน่วแน่และตรงไปตรงมา ไร้ซึ่งความกลัวใดๆ
พชรเองก็มองแพรไหมอยู่นิ่งๆ เขาไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี
เมื่อเห็นพชรเงียบไป แพรไหมจึงพูดต่อทันที “เรื่องสัญญาฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว หวังว่าท่านประธานจะรักษาคำพูดและถอนฟ้องวาวานะคะ”
“แน่นอน อะไรที่ผมเคยพูดเอาไว้ ผมก็ต้องทำตามนั้นอยู่แล้ว พรุ่งนี้เรามาคุยเรื่องนี้กันที่บริษัท” พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป
คุยที่บริษัทงั้นเหรอ?
ยังต้องคุยอะไรอีก?
ในเมื่อสัญญาก็เซ็นแล้ว เขาก็ควรถอนฟ้องวาวาได้เลย ทำไมต้องคุยอีก?
แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ นี่เป็นเพียงกลอุบายของพชรเท่านั้น
ขณะที่แพรไหมกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น พชรก็ขับรถมาหาเธอพอดี
เขาลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาอันคมคาย
“ขึ้นรถ” พชรสั่งเสียงเข้ม
แพรไหมไม่ค่อยชอบการออกคำสั่งแบบนี้เท่าไหร่นัก
“จะไปไหนคะ?”
“จะไปส่ง!” พชรพูดชัดถ้อยชัดคำ
