เมื่อได้ยินคำพูดของภูพิงค์ แพรไหมก็ยิ้มเล็กน้อย “ว่าแต่… พ่อกับแม่สบายดีไหมคะ?” แพรไหมถาม
“พวกท่านสบายดีมาก!” ภูพิงค์ตอบ ก่อนจะมองแพรไหม “กลับมาแล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะ?”
เมื่อถูกถามเรื่องนี้ แพรไหมก็นิ่งไปสักพัก
“เธอยังโกรธเรื่องในอดีตอยู่หรือเปล่า?” ภูพิงค์ถาม
เมื่อได้ยินเช่นนั้น แพรไหมจึงเงยหน้ามองเขาและส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ฉันมีเหตุผลของฉัน ตอนนี้ยังไม่อยากกลับไป”
แพรไหมเป็นคนดื้อรั้น ถ้าเธอจะทำอะไรก็ไม่มีใครห้ามเธอได้
ภูพิงค์ที่โตมากับเธอ รู้เรื่องนี้ดี จึงไม่อยากฝืนใจเธอ
แพรไหมมองเขา ก่อนจะพูดขึ้น “ว่าแต่…ทึ่บริษัทเป็นยังไงบ้าง?”
ภูพิงค์พยักหน้า “ทั้งบ้านและบริษัทเรียบร้อยดี”
“พชรไม่ได้สร้างปัญหาอะไรให้บริษัทใช่ไหม?” แพรไหมถาม
ภูพิงค์พยักหน้า “ไม่นะ”
แพรไหมถอนหายใจด้วยอย่างโล่งอก คิดไม่ถึงว่าพชรจะรักษาสัญญา
“แพรไหม กลับบ้านกับพี่เถอะ ถ้าพ่อแม่รู้ว่าเธอกลับมาคงจะดีใจมาก” ภูพิงค์
