วันรุ่งขึ้น แพรไหมกลับมาทำงานที่เรย์เดล กรุ๊ป อีกครั้ง
โชคดีที่มีแค่พี่ข้าวฟ่างคนเดียวที่รู้ว่าเธอลาออก ไม่อย่างนั้นคงเหมือนเป็นการตบหน้าตัวเองที่ลาออกแล้วกลับมาใหม่
โชคดีที่พี่ข้าวฟ่างไม่ใช่คนพูดมาก เมื่อเห็นเธอกลับมาก็ยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดี “ท่านประธานเห็นความสำคัญของเธอ ทำงานให้ดีนะ!”
“ขอบคุณค่ะ พี่ข้าวฟ่าง!” แพรไหมพยักหน้าและยิ้มตอบ
ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ลาออก แต่กำลังรอให้เรื่องของวาวาสะสางเรียบร้อยเสียก่อน ถึงเวลานั้นเธอจะไปแน่
เพราะการอยู่ที่นี่เป็นเหมือนระเบิดเวลาที่ไม่รู้ว่าจะระเบิดตอนไหน หากวันหนึ่งพชรรู้ความจริงขึ้นมา เธอคงจะแย่กว่าตอนนี้แน่ ๆ
แต่สิ่งหนึ่งที่เธอมั่นใจคือ พชรยังจำเธอไม่ได้
คิดได้ดังนั้น แพรไหมก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย
ในห้องทำงาน
แพรไหมยืนอยู่ตรงหน้าพชร
พชรเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “กลับมาแล้วเหรอ?”
น้ำเสียงของเขาทำให้แพรไหมรู้สึกแปลกใจ
เหมือนกับคนที่งอนห
