“เรื่องนั้นพี่เข้าใจ แต่น้องเดือนรู้ไหมว่าพี่กลัวอะไร พี่กลัวว่าน้องเดือนจะรำคาญเพราะพี่เป็นคนเอนเตอร์เทนใครไม่เก่ง นักเรียนแพทย์ก็อย่างนี้ล่ะนะ ดูคร่ำเคร่งและน่าเบื่อหน่าย ถ้าน้องเดือนรำคาญที่พี่คอยมาวนเวียนใกล้ ๆ ก็บอกพี่ได้”
“เดือนไม่รำคาญเลยนะคะ”
ชะอุ๊ย! ดาราภักดิ์นึกในใจว่าหล่อนเผลอพูดคำนี้ออกไปได้ยังไง แต่มันก็ออกมาจากความรู้สึกของหล่อนจริงๆ สักครู่อิงควัฒน์จึงพูดว่า
“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเถอะนะ พี่จะไปส่งเดือนที่บ้าน”
ดาราภักดิ์พยักหน้าและเก็บข้าวของเดินตามเขาไปที่รถเก๋งซึ่งจอดอยู่ใกล้บังกะโลที่พัก แต่เมื่อไปถึงหล่อนก็เห็นหนุ่มรุ่นพี่ก้ม ๆ เงย ๆ ดูข้าง ๆ รถและยืนเกาหัวแกรกๆ
“มีอะไรหรือคะพี่โอ๊ค รถเป็นอะไรหรือคะ”
“แย่แล้วล่ะ รถดันยางแบนซะแล้ว ดูซี...นี่มันรอยตะปูทิ่มเข้าไป ยางแบนแต๊ดแต๋เลย”
พอเขาบอกหญิงสาวก็ก้มลงดูล้อรถซึ่งก็เป็นอย่างที่อิงควัฒน์บอก ยางแบนข้างหนึ่ง หล่อนได้ยิ
