ช่วงเย็นของวัน
คิมหันต์มารับพริมาที่มหาวิทยาลัยเพื่อจะพาเธอกลับไปที่บ้านของตัวเองอย่างตามที่เขาได้บอกหญิงสาวเอาไว้ตอนเช้า
“พี่คิมหันต์คะ พี่ไม่คิดจะให้พริมกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยหรือไงคะ” พริมาเอ่ยถามหลังจากนั่งรถมาได้สักพัก และคิมหันต์ไม่ได้พาเธอกกลับไปที่คอนโดอย่างที่เคยเป็น แต่กลับขับรถมุ่งหน้ามาที่บ้านของเธอ
“ไม่จำเป็นครับ”
คิมหันต์ใช้เวลาเพียงไม่นานกับการขับรถกลับมาที่บ้านของเขา และเมื่อมาถึงบ้านพริมาก็เริ่มประหม่ามากกว่าเดิม เพราะบ้านของคิมหันต์ใหญ่โต กว้างขวางและจนทำให้พริมาเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เป็นอะไรครับ ลงจากรถได้แล้ว” คิมหันต์ที่ลงมาจากรถและยังเห็นว่าพริมายังนั่งอยู่บนรถอยู่ก็ได้เปิดประตูฝั่งที่หญิงสาวนั่ง ก่อนเอ่ยถามอย่างสงสัย
“พี่คิมหันต์พาพริมกลับตอนนี้เลยได้ไหมคะ” พริมาเอ่ยด้วยเสียงที่ติดความประหม่าอย่างเห็นได้ชัด อีกทั้งเธอยังมองไปยังผู้เป็นแม่ของคิมหันต์อย่างไม่
