หลังจากการพูดคุยของคิมหันต์และพริมาได้จบลง หญิงสาวก็สบายใจไม่น้อยเพียงแต่เธอก็ยังคงมีอาการงอนๆ อีกฝ่ายอยู่เหมือนเดิม
“บ้าจริง....” คิมหันต์เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนสมัยเรียนมหาลัยได้โทรเข้ามาหาเขาอีกครั้ง
“หมายความว่าไงคะ พี่คิมหันต์มีเบอร์พี่วีด้าด้วยเหรอคะ” พริมามองใบหน้าของคิมหันต์อย่างไม่พอใจ พร้อมต้องการคำอธิบายจากชายหนุ่ม
“น่าจะมีค้างไว้ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่ถ้าพริมไม่โอเครพี่ไม่รับก็ได้นะคะ” คิมหันต์ยังคงเอ่ยเพื่อให้พริมาสบายใจ และเขาต้องการจะทำอย่างที่พูดจริงๆ เพราะเขาก็ไม่อยากจะรับสายของอีกฝ่าย
“เอามานี่ค่ะ พริมรับเอง” พริมาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์จากมือของคิมหันต์ ก่อนนำมากดรับสายเอง
“คิมหันต์ อยู่ไหน ถึงบ้านยังคะ คิดถึงจังค่ะ” วีด้าเอ่ยถามอย่างต่อเนื่องเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายรับสายแล้ว
“นี่พริมค่ะ ไม่ใช่พี่คิมหันต์ พอดีพี่คิมหันต์ไม่วางรับสาย
