หนุ่มใหญ่รีบวางเยือกใส่น้ำสับปะรด ก่อนจะเดินไปหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าใบโตอย่างทะมัดทะแมง อวดความแข็งแรงของร่างกายให้สะใภ้แสนสวยได้เห็น
“อุ๊ย...คุณพ่อขาไม่เป็นไร เดี๋ยวดายกเองก็ได้”
โสนิดารีบเดินตรงรี่เข้าไปพยุงกระเป๋าหนักอึ้งของตน จนมือเรียวเล็กสัมผัสเข้ากับมือหยาบกร้านของเขา
นี่ถ้าเป็นสมัยก่อน ตอนที่ยังไม่ได้แต่งงาน โสนิดาคงผ่าวร้อนไปแล้ว เพราะเธอได้สัมผัสกับผู้ชายหุ่นกำยำและอบอุ่น ซึ่งก็ตรงตามสเปคในฝันที่ต้องการ
แต่นี่...เขาเป็นพ่อผัวของเธอ จะให้รู้สึกอะไรแบบนั้นน่ะเหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ
“พ่อถือให้เองนะคะ...ลูก หนูเดินนำหน้าขึ้นไปเลย...คนสวยของพ่อ ห้องเดิมที่เคยมาพักน่ะ พ่อเปิดแอร์รอไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว”
คำพูดที่หวานเจี๊ยบของเขา และลมหายใจอันแผ่วเบา ๆ แถมยังมีกลิ่นหอมของสับปะรดบาง ๆ ออกมาอีก
เพียงแค่นี้...สะใภ้สาวอารมณ์เปลี่ยวเหงา ก็หัวใจสูบฉีดแล้ว เธอรู้สึกวาบหวาบอย่างห้ามตัวเองไม่
