สิ้นคำจ้าวตงหยาง ขุนนางในท้องพระโรงของแคว้นฉีก็ยืดอกขึ้น ทรัพยากรของแคว้นที่มั่งคั่งจะต้องหวาดกลัวกับคำท้าทายของแคว้นอื่นได้อย่างไร
ทุกคนก็เห็นๆกันอยู่ว่าหลิงอวี้นั่งของนางเงียบๆมิได้ส่งสายตายั่วยวนองค์รัชทายาทแคว้นเหยี่ยนเลย การผลักนางออกมาเช่นนี้นับว่าไร้ยางอายแท้จริง
"เสด็จพ่อ ขอพระองค์ทรงเมตตา กระหม่อมขอยกทัพไปแคว้นเหยี่ยนในครั้งนี้พ่ะย่ะค่ะ" องค์ชายสามคุกเข่าลงเสียงดัง ฮองเฮายกมือทาบอกนางสงสารหลิงอวี้ก็จริง แต่จะปล่อยให้บุตรชายไปรบก็ไม่อยากที่จะยินยอมเช่นกัน
"ได้ เจิ้นอนุญาต" สิ้นคำฮ่องเต้ องค์รัชทายาทก็พาคณะทูตของตนเดินออกจากท้องพระโรงไปเพื่อกลับแคว้นทันที ก่อนไปเขายังมองไปที่หลิงอวี้อย่างแค้นใจที่มิอาจพานางกลับไปด้วยได้
เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น จากงานเลี้ยงก็แปรเปลี่ยนเป็นประชุมขุนนางแทน จ้าวตงหยางให้จางหย่งพาหลิงอวี้กลับจวน
"อวี้เออร์ เปิ่นหวางจะไปส่งเจ้ากลับจวน" ฉีเฟยหล
