ชาตินี้ยังไงก็ไม่หย่า
1664 คำ
8
ชาตินี้ยังไงก็ไม่หย่า
พันแสงเพิ่งเข้าใจคำว่าล้มทั้งยืนก็วันนี้ จากหัวใจที่กระหน่ำเร็วด้วยข่าวร้าย เริ่มเต้นแผ่วและเนิบช้า สองมือสั่นเทาและเท้าชาจนฝืนยืนไม่ไหวต้องทรุดนั่งบนพื้นคอนกรีต แผ่นหลังกว้างพิงกับรั้วบ้านอย่างหมดแรง
เขาทำให้เธอโคม่า เขาทำให้ลูกตาย
ลูก… ที่เขาอยากมีกับเธอ
ตลอดชีวิตที่ผ่านมาพันแสงไม่เคยจินตนาการถึงชีวิตครอบครัว ยิ่งภาพตอนเป็นคุณพ่อยิ่งห่างไกลจากห้วงฝัน ทว่าวันที่สวมแหวนขอแก้วมุกดาแต่งงาน ทุกภาพชีวิตครอบครัวสุขสันต์ก็ประดังประเดเข้ามา
ต้องเป็นกับเธอคนนี้คนเดียว ครอบครัวที่สวยงามต้องเป็นกับแค่แก้วมุกดาเท่านั้น
แต่วันนี้จบแล้ว จบเพราะทิฐิที่ไม่ยอมเป็นฝ่ายง้อก่อน ตอนนั้นเขาไล่เธอไปได้อย่างไร เวลากลางคืนและฝนตกหนัก ทำอย่างนั้นได้ยังไงวะ!
มุกดาพี่ขอโทษ… อย่าเป็นอะไรเลยนะ กลับมาหาพี่นะคนดี
…
เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆ ปรือรับแสง ริมฝีปากแตกแห้งขยับไหวหาเส้นเสียง พันแสงรู้สึกคอแห้งเป็นผุยผง โสตสดับเสียงทุ้มเข้มที่คุ้นเคยกำลังเรียกหาน้ำเปล่า จากนั้นหยดน้ำทิพย์ก็รินไหลสู่ลำคอ
“พี่ซันเป็นไงบ้าง โอเคไหม”
“คิน” ใบหน้าน้องชายเริ่มชัดเจนขึ้นทุกขณะ อคิราห์ประคองพี่ชายให้ลุกนั่ง พันแสงลูบหน้าลูบตาก่อนกวาดมองบรรยากาศรอบกายที่ไม่ใช่บ้านของตนเอง โดยมีนพพลและภรรยานั่งอยู่ตรงหน้าเขา
“ฟื้นได้สักทีนะ อาการดีแล้วก็รีบกลับไปซะ” ทันทีที่หลานเขยฟื้นนพพลก็ขับไล่อย่างเย็นชา
ก่อนหน้านี้พันแสงเป็นลมล้มพับอยู่ตรงรั้วบ้าน เพื่อนบ้านกดกริ่งเรียกพวกเขา แม้ความโกรธเคืองยังมีอยู่มากในใจนพพล แต่ก็แพ้ให้กับมนุษยธรรม ที่สำคัญหากปล่อยให้พันแสงเป็นลมหมดสติโดยไม่เหลียวแล ชาวบ้านแถวนี้คงกระหน่ำต่อว่าถึงความใจจืดใจดำ คนในบ้านหลังนี้ยิ่งถูกมองในแง่ร้ายอยู่ด้วย นพพลจึงให้คนงานช่วยพยุงชายหนุ่มเข้ามาในบ้านและจัดการเรียกอคิราห์มาพาพี่ชายกลับ โดยนพพลย้ำว่าให้มาคนเดียวไม่ต้องยกโขยงคนมาให้รกบ้าน
“คุณอาครับ ผมอยากเจอมุก ขอผมเจอเธอเถอะนะครับ ผมมีหลายเรื่องมากที่อยากพูดกับเธอ ผมขอโทษที่ทำผิดกับเธอ ไม่รู้เลยสักนิดว่าคืนนั้นมุกจะเกิดอุบัติเหตุจนโคม่า”
อคิราห์ตกใจหน้าเหวอกับสิ่งที่ได้ยิน เขามาถึงที่นี่ก็นั่งโง่ๆ อย่างเกร็งๆ รอให้พี่ชายฟื้น ทั้งนพพลและรพีไม่มีใครคิดอธิบายให้ฟังสักนิดว่าเป็นมาอย่างไรพันแสงถึงเป็นลมหมดสติ พี่ชายเขาแข็งแรงจิตใจแข็งแกร่ง ตั้งแต่เกิดมาอคิราห์ไม่เคยเห็นพันแสงเป็นลมเลยสักครั้ง ที่แท้ก็เพราะเรื่องร้ายที่เกิดขึ้นกับแก้วมุกดาเลยทำให้เขามีสภาพราวกับผีดิบ
“ฟังนะคุณพันแสง ผมโกรธพวกคุณมาก โกรธจนเข้าขั้นเกลียด ต่อให้คุณก้มกราบเท้าขอโทษ ผมก็จะไม่ให้โอกาสอะไรทั้งนั้น มุกเสียพ่อไปก็เพราะคุณเป็นต้นเหตุ มุกเสียลูกในท้องไปก็เพราะคุณเช่นกัน”
“ว๊อทเดอะเฮล!” อคิราห์ร้องลั่นพลางปิดปากฉับ เขาทราบข่าวการเสียชีวิตของวิเลิศแล้ว แต่สิ่งที่ไม่ทราบคือแก้วมุกดาอุ้มท้องทายาทของฐลัชนันท์
“ก่อนหน้านี้คุณรู้หรือเปล่าว่ามุกท้อง” รพีกระแอมเอ่ย ใบหน้างดงามตามวัยเรียบเฉยเย็นชา สำหรับรพีเธอรักแก้วมุกดาประหนึ่งคลอดออกมาเอง เลี้ยงดูฟูมฟักหลานคนนี้อย่างใกล้ชิดมาตั้งแต่วันที่ลืมตาดูโลก รพีและสามีไม่มีทายาทสืบสกุล ทุกความรักความเอื้ออาทรจึงตกไปอยู่ที่แก้วมุกดาทั้งหมด
“ไม่ครับ ไม่รู้เลย” ดวงตาแดงช้ำเงยมองผู้ใหญ่สองท่านตรงหน้า ต่อให้น้ำตาไหลออกมาเขาก็ไม่อาย ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวเป็นตนไม่เคยมีเรื่องเสียใจได้เท่านี้มาก่อน
“งั้นแปลว่าคงมีแต่มุกเท่านั้นที่รู้ เพราะพวกเราก็ไม่รู้ ในกระเป๋าของมุกที่สะพายในคืนเกิดเหตุมีที่ตรวจครรภ์ซึ่งขึ้นสองขีด คาดว่าเธอคงตั้งใจจะบอกคุณ แต่เกิดเรื่องเสียก่อน”
“ไม่ต้องมาเสแสร้งบีบน้ำตา สะใจมากพอแล้วก็กลับไปซะ” นพพลไม่สนอะไรเอาแต่ตั้งท่าไล่ลูกเดียว
“คุณอาดูยังไงว่าผมสะใจ” พันแสงเจ็บเจียนตายและใกล้แตกสลายเต็มที เขาดึงแก้วมุกดาเข้ามาในชีวิต และทำลายอนาคตของเธออย่างเลือดเย็น ทำลายหมดทุกทาง
“มาเสียใจตอนนี้มันก็สายไปมากแล้ว ถ้ารักหลานผมจริงคุณคงไม่ไล่เธอ คิดอะไรอยู่ถึงไล่ผู้หญิงคนหนึ่งไปเดินตากฝนกลางค่ำกลางคืน ไม่ห่วงอันตรายที่จะเกิดขึ้นสักนิดเลยเหรอ อำมหิตจิตใจดำมืด ไม่คิดออกไปตามเลยหรือไง สิ่งที่ครอบครัวคุณทำมันเกินจะให้อภัย เบื้องลึกเบื้องหลังที่ยุให้เด็กสองคนที่ไม่ได้รักกันแต่งงานกันคืออะไรผมก็ไม่ทราบแน่นัก และไม่ได้เห็นด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พี่ชายผมไม่ใช่คนดี มีหลายเรื่องมากที่เขาทำพลาด แต่การให้ลูกสาวแต่งงานกับคุณคือสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดที่เขาเคยทำมาเลย”
“สำหรับผมแก้วมุกดาคือสิ่งที่ดีที่สุดที่คือเกิดขึ้นในชีวิต ผมรักเธอ ผมขอโทษ ผมอยากขอโอกาสจริงๆ นะครับคุณอา”
น้ำตาของพันแสงที่น้องชายไม่เคยเห็นไหลรินอาบแก้ม พันแสงทรุดตัวคุกเข่า ยกมือไหว้วอนร้องขอ
“ขอโอกาสเถอะนะครับ ผมพร้อมทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ว่ารักมุกดา”
“สิ่งเดียวที่ผมให้คุณได้คือใบหย่า”
“ผมไม่ต้องการหย่า ยังไงชาตินี้ก็ไม่หย่า” เสียงสั่นตะโกนออกไปอย่างหนักแน่น “ให้ผมทำยังไงก็ได้ ให้พิสูจน์ตัวเองยังไงก็ได้ คุณอาจะลงโทษหรือทรมานผมยังไงก็ได้ ขอแค่ได้เจอเมียอีกครั้ง ขอโอกาสให้ผมเถอะนะครับ”
รพีเบือนหน้าหนีไปอีกทาง การเห็นคนร้องไห้ต่อหน้าก็พานพาน้ำตาอยากหลั่งตาม ส่วนนายตำรวจยศใหญ่ก็ไม่ต่างกันนัก นพพลกำมือแน่นสันกรามขยับขบเครียด
ไอ้หนุ่มนี่มันก็น่าสงสาร แต่หลานสาวเขาเจ็บหนักยิ่งกว่า นพพลเข้าใจดีว่าในการครองคู่ย่อมมีกระทบกระทั่งเป็นเรื่องปกติ แต่กรณีนี้ทางฝ่ายเขาสาหัสสากรรจ์มาก แก้วมุกดาเป็นดั่งดวงใจของเขาและภรรยา ใครเลยจะทนเห็นหลานสาวที่รักถูกกระทำอย่างไร้เกียรติได้
“นะครับคุณอา ผมขอโอกาสแค่ครั้งเดียว”
“รักมุกจริงเหรอ” เสียงชายวัยกลางคนเริ่มอ่อนลง แต่ใบหน้ายังขรึมเข้ม
“ครับ ผมรักเธอจริงๆ ไม่เคยรักใครได้เท่านี้มาก่อน ผมอยากมีลูกกับเธอ แต่ไม่คิดว่า… ว่าผมจะทำให้ลูกต้องจากไป”
“เป็นคนแปลกหน้ากันมาทั้งชีวิต พอได้เจอหน้าก็แต่งเลย คุณกับมุกรู้จักกันแค่สามเดือนเท่านั้น ระยะเวลาแค่นี้ทำให้คุณรักคนคนหนึ่งได้จริงเหรอคะ”
“ได้สิครับ ผมรักมุกดาตั้งแต่แรกเห็น ตั้งแต่เห็นเธอเทน้ำให้หมาจรซึ่งตอนนั้นผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือว่าที่ภรรยาของผม ผมพลาดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ บอกผมเถอะนะครับว่ามุกรักษาตัวอยู่ที่ไหน อาการเป็นยังไง ขอผมเจอเธอเถอะนะ”
“เราจะไม่บอกอะไรคุณทั้งนั้น” นพพลกระแอมว่า ดวงตาเย็นชาเหลือบมองคนที่นั่งคุกเข่าน้ำตานองหน้า “ถ้าคุณรักหลานผมจริงงั้นก็พิสูจน์ให้เห็น ถ้ารับเงื่อนไขนี้ได้คุณจะได้เจอเธอ”
“ครับ ว่ามาเลยครับคุณอา”
“รอต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าผมจะใจอ่อน รอโดยที่ห้ามมีผู้หญิงคนไหน แค่ชั่วคราวหรือไปกินข้าวดูหนังคั่นเวลาก็ไม่ได้ รออย่างซื่อสัตย์และภักดี รอโดยไม่จำเป็นต้องรู้ว่าเธอรักษาตัวอยู่ประเทศไหน ไม่ต้องสืบเสาะตามหา ทุกความเคลื่อนไหวของแก้วมุกดาคุณจะทราบผ่านผมคนเดียว ที่สำคัญในระหว่างที่รอคุณจะไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ยินเสียงของภรรยาคุณ ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่มีระยะเวลาตายตัวว่าจะได้เจอเธอเมื่อไหร่”
“ยินดีครับ นานแค่ไหนผมก็รอ ต่อให้รออย่างไม่รู้กำหนดว่าจะได้พบกันเมื่อไหร่”
“แน่ใจเหรอพี่ซัน ถ้าเกิดต้องรอเป็นสิบปีล่ะ” อคิราห์กระซิบท้วง เงื่อนไขนี้ดูอย่างไรก็โหดร้ายและไม่ยุติธรรม กระนั้นเขาก็เข้าใจความรู้สึกของฝ่ายผู้สูญเสีย
“ทั้งชีวิตฉันก็จะรอ ต่อให้แก่งั่กเดินไม่ไหว กินข้าวไม่ได้ก็จะรอ”
“ดี! งั้นก็จำคำพูดของตัวเองในวันนี้ให้ดีๆ จำให้แม่นๆ ทุกถ้อยคำ”
“แต่ผมขอแค่อย่างเดียว อย่าให้ผมหย่ากับภรรยาเลยนะครับ”
“ยังไม่รับปากในตอนนี้ ไปเถอะคุณหญิงกลับไปจัดการงานศพของพี่ชายผม ถึงตายอย่างอนาถ แต่เขาจะมีพิธีที่สมเกียรติ คุณสองคนก็กลับไปได้แล้ว”
นพพลพยักหน้าชวนภรรยา ก่อนออกจากบ้านก็หันไปกำชับป้าน้อยให้ดูแลความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้าย และจากนี้ไปน้อยจะไปเป็นคนงานที่บ้านของนพพล เพราะบ้านของพี่ชายหลังนี้คงร้างราผู้เป็นนายไปอีกนาน
- ผู้เขียน
