วันนี้คงเป็นวันแรกที่ณดาตื่นสาย เนื่องจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้ร่างบางถึงกับหมดแรง ร่างกายระบมไปทั้งตัว จะมีก็แต่ไบรอันที่ตื่นขึ้นมาทำอาหารและดูแลลูกน้อย
“ณดาตื่นมาทานข้าวได้แล้วครับ”เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเล็กของณดาที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางสวยไร้ที่ติจนน่าหลงใหล
“ไรอันละคะ”น้ำเสียงงัวเงียของณดาเอ่ยถามหมอหนุ่ม ไรอันคือสิ่งแรกที่ณดานึกถึง เรียกรอยยิ้มของคุณพ่อหนุ่มได้เป็นอย่างดี
“นั่งดูการ์ตูนอยู่ข้างนอก”
“งั้นรอแปบหนึ่งค่ะ ณดาไปอาบน้ำก่อน”
“โอเคครับ พี่ไปรอข้างนอกนะ” มือหนาลูบผมยาวสลวยของณดาอย่างทะนุถนอม หมอหนุ่มโน้มตัวลงจูบหน้าผากมนด้วยความรัก
(ครับพ่อ) ช่วงสายของวันไบรอันที่กำลังตั้งโต๊ะอาหารเป็นอันต้องชะงัก เมื่อมือถือเครื่องหรูโชว์ชื่อพ่อของเขาที่โทรเข้ามาไม่หยุด ชายหนุ่มช่างใจเล็กน้อยก่อนที่เขาจะกดรับสาย
(เข้ามาคุยกันที่บ้านหน่อย) เสียงเข้มของนายแพทย์ธีรวั
