เขาพร่ำรำพันคำรักไม่หยุดหย่อนอย่างแสนหวานพร้อมกับกอดร่างบอบบางนั้นไว้แน่นแล้วประกบปากบดจูบอย่างนุ่มนวล เนิ่นนานกว่าเขาจะผละถอนปากออกให้เจ้าหล่อนเป็นอิสระ
“ หนูนิ่มเป็นของพี่แล้วนะคะ เป็นเมียพี่แล้ว ”
“ พี่หมอเจ้าเล่ห์ ”
“ เจ้าเล่ห์ยังไงกัน ก็หนูนิ่มรับปากพี่หมดแล้วเมื่อกี้ อย่าบอกนะว่าจะผิดสัญญา เดี๋ยวจะโดนลงโทษหนัก ”
“ รับปากเพราะพี่หมอใช้วิธีบังคับนี่คะ ”
“ ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้หนูนิ่มก็ไม่ยอมพี่สักทีนี่คะ ”
“ หนูนิ่มกลัว ”
“ กลัวอะไรคะ ”
“ กลัวพี่หมอได้หนูนิ่มแล้วจะทอดทิ้ง ” เขาก้มลงพรมจูบที่หน้าผากเธออีกครั้ง
“ ไม่มีวันนั้น พี่สาบานด้วยชีวิต พี่อาจจะเคยเลว แต่แค่เคย ตอนนี้ ตั้งแต่นี้ จะไม่มีหมอหนามที่มั่วไปทั่วอีกแล้ว จะมีแค่หนูนิ่มคนคนนี้ คนนี้ของพี่คนเดียว ” หนูนิ่มยิ้ม น้ำตาคลอดว
