วรรณสุภางค์เป็นนักเขียนนิยายมานานหลายปีแล้ว ออกนิยายมาก็หลายเล่ม แต่ก็ไม่ดังเสียที จนเธอเริ่มหมดแรงใจจะเขียนต่อไป คิดหันเหจะไปทำฟาร์มเล็ก ๆ ที่ต่างจังหวัด ซึ่งเป็นบ้านเกิดแทน
แต่วันนี้ บรรณาธิการหนุ่มใหญ่ ซึ่งทำงานกับเธอมาตั้งแต่เล่มแรก นัดเจอเธอที่ร้านกาแฟหน้าปากซอยบ้านเธอเอง ซึ่งเป็นร้านที่นัดเจอกันเป็นประจำ
“มันเป็นเรื่องลับๆของพวกชะนี...เป็นนิยายอีโรติกที่เล่ามาจากประสบการณ์จริง อิงเรื่องราวจริง ดัดแปลงเล็กน้อยเพื่ออรรถรส!”
“เฮ๊ยเจ๊ปอย!! หนูเขียนไม่ได้หรอก อีโรติกเขียนยากจะตายไป อีกอย่าง เดือนหน้าก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะกลับบ้าน ไม่ขงไม่เขียนมันแล้วนิยายเนี่ย เขียนไปก็ไม่มีใครอ่าน!!”
“หล่อนจะกลับไปหมกตัวอยู่ต่างจังหวัดก็ได้ แต่ทำงานนี้ให้เสร็จก่อน เชื่อฉัน! เขียนเถอะนะ ฉันว่าภาษาแกอ่านง่ายดี เหมาะกับการเล่าเรื่องแบบนี้”
“อ่านง่าย แต่ขายไม่ง่ายนะ”
“หล่อนอย่าเพิ่งไปสนใจเรื่องการตลาด
