ในวันรุ่งขึ้นเบลเอาแต่มองเวลาและโทรศัพท์อยู่ตลอดเวลาจนเธอไม่มีสมาธิทำงาน เบลจึงเดินไปซื้อกาแฟ เธอเดินเรื่อยเปื่อยใจลอยจนสะดุดล้มลงจนหัวเข่ากระแทกลงบนพื้นจนได้เลือด “บ้าจริง” เบลจึงเดินกลับร้านโดยไม่มีกาแฟ โฟว์เห็นก็ร้องตกใจและรีบปฐมพยาบาลให้ทันที
เบลกล่าวขอบคุณและบอกว่าวันนี้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย โฟว์ก็บอกให้เธอขึ้นไปพัก และเมื่อถึงเวลาอาหารโฟว์ก็นำเอาขึ้นไปให้ “ขอบคุณนะคะ พี่โฟว์กลับบ้านเถอะค่ะ เบลไม่เป็นไรมาก นอนพักสักหน่อยก็น่าจะหายดี พี่โฟว์!” เบลเรียกไว้เมื่อโฟว์กำลังจะไป “ไม่ต้องบอกพี่มอสนะคะ” โฟว์ค้อน หุ้นส่วนทีหนึ่งก่อนและพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เพราะเห็นว่าเบลไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆ
คราวนี้เมื่อโฟว์ไปแล้ว เบลจึงหลับตาและด้วยความอ่อนเพลียที่มีมากกว่าความกังวล เธอจึงหลับไป เบลรู้สึกตัวอีกครั้งในเช้าตรู่ เบลสดชื่นขึ้นมากทางร่างกาย แม้จะเจ็บหัวเข่าอยู่บ้าง แต่ถ้าเทียบกับจิตใจแล้ว เ
