เรียกว่า ร่องรอยแห่งความสุขสม แทบจะไม่เหลือให้ซึมติดกางเกงชั้นใน กันเลยทีเดียว”
“อ่าห์...งื้อออ”
เพ็ญพักตร์ลืมตาขึ้น จากความจริงที่เหมือนฝัน ด้วยลมหายใจที่หอบสั่นระทวย
เมื่อกฤษณะค่อย ๆ ถอนปากและใบหน้าของเขาออกจากหว่างขางามของเธอ และจ้องมองมาหาอย่างกระหาย
เธอรู้ดีว่า...ไอ้ลูกเขยหื่นคนนี้ กำลังต้องการทำอะไรต่อ
แต่...เมื่ออารมณ์แห่งความต้องการของเจ้าหล่อนเริ่มมอดลงอย่างช้า ๆ
เพ็ญพักตร์ก็รีบเบือนหน้าหนีเขา เพื่อเป็นการปฏิเสธแบบกลาย ๆ และหวังว่า กฤษณะคงจะไม่กล้าใช้กำลังกับเธอหรอกนะ
“อืม...แม่อยากกลับบ้านแล้ว...”
เธอพูด พร้อมกับขยับตัวกลับไปนั่งท่าเดิม แล้วรีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“เอ่อ...ก็ได้ครับ...ถ้าคุณแม่ต้องการอย่างนั้น ผมจะไม่ขัดใจ...ผมแค่อยากให้คุณแม่ หายเครียดน่ะครับ...”
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ และพยายามควบคุมอารมณ์อันร้อนผ่าวเอาไว้ให้เบาบางลง จนเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ
จากนั้น
