ร่างบางเริ่มขยับ สีหน้าเหยเกบอกได้ดีว่าเธอยังเจ็บอยู่ วายุรีบลุกขึ้น เรียกพยาบาล เธอลืมตาขึ้นมามองรอบห้อง มือบางลูบไปที่หน้าท้องแบนราบ
“อรเป็นอะไรหรือคะ”
“หมอผ่าไส้ติ่งให้ครับ คุณอรอย่าเพิ่งขยับตัวนะครับ” น้ำเสียงอ่อนโยน อรนภัสพยักหน้ารับ น้ำตาของเธอไหลหยดลงมาจนหมอนเปียกชื้น
“อรร้องไห้ทำไม” วายุปาดน้ำตาเธอออก อรนภัสก้มหน้ามอง มือตัวเอง
“อรขอบคุณ คุณวายุมากนะคะ ที่มาช่วยอรไว้ ว่าแต่คุณวายุไม่ทำงานเหรอคะ”
“ผมเคลียร์งานไว้หมดแล้ว ให้ผมเฝ้าคุณนะครับอร”
“จะดีเหรอคะ อรเกรงใจที่จะต้องให้เจ้านายมาเฝ้านะคะ”
“ไม่เป็นไรเลยครับ ไม่รบกวนเวลาด้วย คุณเป็นเลขาฯ ผมนะครับ” วายุรีบบอก เขาพยายามจะขออยู่กับเธอให้ได้
“คุณจะไม่เสียการเสียงานเพราะอร เหรอคะ?”
“ไม่หรอกครับอร ทำไมอรถึงพูดอย่างนั้นล่ะ”
“อรพูดความจริงค่ะ” อรนภัส ดึงผ้าห่มขึ้นจนถึงคอ วายุยืนนิ่งมองคนใจแข็งแสร้งหลับตา อรนภัสเธอเพิ่งอกหักมาคงยา
