ก้องภพขับรถกลับคอนโดด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว เมื่อจอดรถได้ที่ เขาจึงหลับตาลงเพื่อระงับสติอารมณ์ ตอนนี้เขาไม่ต่างอะไรกับคนบ้า ความเครียดที่เกิดขึ้นทำให้เส้นเลือดข้างขมับปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
เขาพยายามข่มอารมณ์นับเลขในใจ ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว เขาควรจะทำยังไงดี ภาระทุกอย่างตกมาที่เขาเพียงคนเดียว
ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงจะปลดปล่อยให้เขาหลุดพ้นจากพันธนาการนี้สักที
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจนแสบแก้วหู ก้องภพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นเบอร์ที่บ้านโทรมาก็พอจะรู้ว่าป่านนี้บิดาคงจะรู้ข่าวแล้ว
“ครับพ่อ”
“ก้อง ช่วงนี้เราพักก่อนก็ได้ลูก ไปพักผ่อนให้หายเหนื่อยอย่าเพิ่งเครียดมากนัก เดี๋ยวช่วงนี้พ่อจะเข้าไปดูงานเอง”
“ผมขอโทษครับ มันเป็นความผิดของผมเอง” ก้องภพโทษตัวเอง เพราะตัวเองไม่ได้เรื่องเองแท้ๆ จึงทำให้ทุกคนต้องมาลำบากแบบนี้
“มันไม่ใช่ความผิดของลูกหรอก สาเหตุมันมาจากอะไรเราก็รู้ดี เอาเป็นว่า
