ด้านภาริตาพอลูก้าวางสายไปแล้วก็ทำหน้าเศร้าๆออกมาทันที เพราะรู้สึกน้อยใจที่เขาไปทานข้าวกับคู่หมั้นของเขา โดยที่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะเธอมาทีหลังยังไม่พอเธอยังเป็นแค่นางบำเรอที่เขาไม่มีวันจะจริงจังด้วยอีกต่างหาก แค่คิดก็รู้สึกเหมือนเป็นเวรเป็นกรรมที่เธอต้องชดใช้อย่างสาสมจริงๆ
“เขาไม่ใช่ของเราท่องไว้ให้ขึ้นใจสิ...ยัยเบนเอ้ย...เขาไม่มีวันเอาแกจริงๆจังๆหรอก เลิกคิดไปไกลได้แล้ว...” ภาริตาพูดย้ำเตือนสติของตัวเอง
“หาอะไรทำไม่ให้คิดมากดีกว่า...จริงสิ...โทรหาสเตล่าดีกว่า....” ภาริตาพูดไปก็กดโทรหาสเตล่าทันที แต่สเตล่าก็ไม่รับสาย
เธอลุกลงจากเตียงทันที ก่อนจะเดินไปเชคดูหน้าตาผมเพร่าของตัวเอง แล้วเธอก็เดินลงไปชั้นล่างก่อนจะมองหาสเตล่าเพราะเธอเหงา เธอไม่อยากจะอยู่คนเดียวตอนนี้
“เห็นสเตล่าไหม...” ภาริตาถามแม่บ้านที่เดินมาทันที เพราะที่นี่ไม่เหมือนกับวิลล่าที่ซิซิลีที่จะกดเรียกได้ตลอด เธอเลยลง
