ภาริตาได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเขินอายมากๆ เพราะเขาไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอเลย ปกติเขาพูดแข็งๆทื่อๆใส่เธอยังจะดีซะกว่าอีก ให้ตายเถอะ นี่ใจเธอมันเต้นแรงขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย ภาริตาคิดในใจ
“ฉัน...ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว ฉันจะกลับห้อง...” ภาริตาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เธอก็เลยบอกจะกลับห้องทันที แล้วเธอก็หันไปหยิบเสื้อคลุมที่วางไว้ที่เก้าอี้ขึ้นมา
“พรึบ....เดี๋ยวสิคุณ ผมยังคุณกับคุณไม่จบเลยนะ คุณจะรีบกลับไปไหน...หรือว่าคุณเขินผม...” ลูก้าเข้าไปจับมือของเธอที่จับเสื้อคลุมไว้ แล้วเขาก็เอามืออีกข้างมาโอบเอวเธอไว้อย่างแนบชิด แล้วพูดออกไปพร้อมกับเอาหน้าไปใกล้เธอ
“ฉะ....ฉันไม่ได้เขิน...ฉันจะเขินคุณทำไมกัน...ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณสักหน่อย” ภาริตาเอียงหน้าถอยห่างจากหน้าของเขา แล้วเธอก็พูดบอกเขาพร้อมกับหลบสายตาหื่นๆของเขาที่มองจ้องเธอมา
“แต่ว่าคุณหน้าแดงมากเลยนะ...คุณไม่เขินจริงๆเหรอ....แผล็บ....” ลูก้ายิ้มมุมป
