หลายชั่วโมงต่อมา....
ราเชนก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับมือของเขาที่ถูกมัดไปด้านหลังกับเก้าอี้ เขาก็มองไปรอบๆด้วยสีหน้าตื่นเลยทีเดียวเพราะเขาไม่รู้ว่าใครจับตัวเขามา เขาจึงเอ่ยร้องเสียงดังทันที
“ปล่อยกูนะโว้ย...พวกมึงเป็นใครวะ กล้าดียังไงมาจับกูไวแบบนี้....ปล่อยสิวะ...” ราเชนร้องออกมาแล้วพยายามดิ้นตัวและมือของเขาให้หลุดออกจากเชือกแต่มันก็ไม่เป็นผลเอาซะเลย
“เห้ย! เงียบๆหน่อยโว้ย มันหนวดหู...ทางที่ดีมึงควรจะเงียบไว้ถ้าไม่อยากจะเจ็บตัว..” เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วก็เดินเข้ามาพร้อมกับมองชายตรงหน้าแบบดุๆ
“พวกมึงจับตัวกูมาทำไมวะ ใครเป็นคนสั่งพวกมึง...” ราเชนเอ่ยถามไปด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเขาไม่รู้จักคนเลย ดังนั้นต้องมีคนสั่งให้มาจับตัวเขาแน่ๆ
“หึ...เดี๋ยวเจ้านายของพวกกูมามึงก็รู้เองแหละ...ทางที่ดีอยู่เงียบๆซะ” ชายหนุ่มพูดไปแบบเตือนๆ
“ไอ้พวกนั้นมันจ้างมาเท่าไหร่ กูให้พวกมึงสองเท่าเลย ถ้าพวกมึงปล่
