“เราก็เหมือนกันนะแพร มีอะไรก็ขอให้หนักแน่นเข้าไว้ อย่าปล่อยให้ความไม่ไว้ใจมันกลับมาทำลายครอบครัวอีกครั้งนะ” นางพวงเอ่ยกับบุตรสาวของตนเอง
“ค่ะแม่” แพรวารับคำอย่างรู้สึกผิด
“ตาจ๋า ยายจ๋า พะแพงจะไปเป็นเด็กเทพแล้วนะคะ” เด็กหญิงพะแพงเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่ผู้ใหญ่ทั้งหมดถึงกับหัวเราะออกมาเพราะคำว่าเด็กเทพของเด็กน้อย ที่เขาเลิกใช้คำนี้ไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหน
“ใครสอนคะเนี่ย ไอ้คำว่าเด็กเทพ” แพรวาเอ่ยถามบุตรสาว
“ยายบัวไงคะ ยายบัวบอกว่าพะแพงไปอยู่กรุงเทพ พะแพงก็จะเป็นเด็กเทพ” เมื่อเด็กน้อยเอ่ยถึงยายแก่ๆ ที่เข้ามาเก็บผักในไร่ไปขายที่ตลอดตอนเย็นก็ทำให้ทุกคนหลุดหัวเราะออกมา จะไม่ให้โบราณได้ไง ในเมื่อคนที่สอนยัยพะแพงพูดแบบนั้นก็อายุเกือบร้อยปี
“มาให้ยายกอดหน่อยลูก จะไม่ได้เจอกันอีกนานเลย” นางพวงเอ่ยออกมาพลางปาดน้ำตาที่มันเริ่มเอ่อขึ้นมา ส่วนเด็กหญิงพะแพงนั้นก็เดินเข้าไปให้ผู้เป็นยายกอดอย่
