“เรื่องมันก็จบไปนานแล้ว จะมาฟื้นฝอยหาตะเข็บเพื่ออะไรล่ะ” ระรินพยายามเปลี่ยนเรื่อง เพราะมันจริงอย่างที่เขาพูด เธอขี้ขลาด เธอไม่กล้าสู้กับความจริง เธอจึงหนีออกมาแบบนี้
“ก็เพราะว่ามันมีเรื่องลูกไงล่ะ ถึงต้องฟื้นฝอยหาตะเข็บ ถ้าจะทำให้ถูกตั้งแต่แรกมันก็จบแล้วป่ะ” นักรบเอ่ยออกมาด้วยความไม่พอใจ สภาพความเป็นอยู่ของบุตรสาวทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก เด็กหญิงไออุ่นเป็นลูกเศรษฐีอย่างเขา แต่กลับต้องมาเรียนโรงเรียนวัดแบบนี้ เขารับไม่ได้จริงๆ เขาไม่รู้ว่าระรินคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ ตอนนี้ทุกอย่างมันควรจะกลับไปถูกที่ถูกทาง หมดเวลายอมแล้ว เขาจะไม่ยอมให้เธอทำตัวเหมือนเด็ก และหนีปัญหาอีกต่อไป
“ลูกฉันคนเดียวไม่เกี่ยวกับคุณ” ระรินเถียงออกมาทันควัน
“ทำคนเดียวได้เหรอแม่คุณ” นักรบตอบกลับด้วยความโมโห เธอดื้อเกินกว่าที่เขาจะพูดอะไรแล้วเธอฟัง
“ทำได้ค่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีหลักฐานตัวเป็นๆ แบบนั้นหรอก” ระริ
