ทารกน้อยทั้งสามถูกย้ายมาที่ห้องอบเด็กโดยมีลูกน้องของมาเฟียหนุ่มเฝ้าหน้าห้องที่เป็นกระจกใสอยู่ไม่ห่าง
“เหลนอั้วมาแล้วไอ้ลี่ถัง” เสียงอากงของหงส์จ้องมองเหลนน้อยทั้งสามผ่านกระจกใสโดยมีอากงของมังกรยืนอยู่ข้าง ๆ
“เหลนอั้วเหมือนกันไอ้ห่าวอู๋” ชายชราสองคนยืนคุยกันอยู่หน้าห้องกระจกใส มองทารกที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่ด้วยความภาคภูมิใจและตื้นตันใจที่ตัวเองนั้นได้มีเหลนเหมือนกันกับอื่นเขาสักที
“หน้าตาไปทางฝั่งพ่อนะว่าไหม”
“เรื่องนี้อั้วไม่เถียง” อากงของหงส์ยอมรับแต่โดยดี เมื่อเด็กทารกทั้งสามโอนเอียงไปยังมังกรมากกว่าหงส์
“อามังกรมาแล้วเหรอ? แล้วอาหงส์ละ”
“กำลังทำแผลครับ” มังกรเดินไปหาชายชราทั้งสอง ตาคมจ้องมองลูกรักทั้งสามที่นอนหลับสนิทอยู่ในห้องกระจกใส รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของผู้เป็นพ่ออีกครั้ง
“เหมือนผมไหมกง”
“เหมือนลื้อมาก”
“ผมตั้งใจปั้นมาเองกับมือ” ใบหน้าที่ดูภูมิอกภูมิใจในฝีมือการทำลูกแฝดขอ
