ปั้ง! ปั้ง! ปั้ง!
เสียงอาวุธดังสนั่นรอบทิศทาง ใช้เวลาแค่ไม่กี่นาทีก็สามารถจัดการพวกลูกน้องฝั่งศัตรูได้ทั้งหมด
"เหลือมึงตัวเดียวแล้วไอราชิ!" มาเฟียหนุ่มเอ่ยเยาะเย้ยทันที ตอนศัตรูตัวสำคัญยืนเพียงคนเดียว ลูกน้องต่างนอนเจ็บกันระนาว ไม่อาจลุกมาปกป้องเจ้านายได้
"แล้วไงว่ะ คิดว่ากูกลัวมึงเหรอ" แม้จะเริ่มถดถอย เพราะบอดี้การ์ดจากฝั่งพิพัฒน์ก้าวขามายืนกดดัน เขายังยกมือข้างถืออาวุธเล็งไปที่อีกฝ่ายแทน
"กลัวไม่กลัว เดี๋ยวมึงก็รู้!" โครงหน้าคมเอียงสั่งลูกน้องรวบตัวราชิ ไม่ให้อีกฝ่ายต้้งตัวมาขัดขืนได้
"พวกมึงจะทำไรกู! ปล่อยกูเดี๋ยวนี้!!!"
"มึงเคยทำอะไรไว้กับคนอื่นบ้างล่ะ?" หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นมีชั้นเชิง
"ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!!ปล่อยสิว่ะ!!!" ฝ่ามือใหญ่รับหลอดเข็มฉีดยาจากลูกน้อง โชว์ให้คนถูกจับกุมได้เห็นความน่ากลัว และผลกรรมที่พวกมันเคยทำกับคนอื่นไว้
"ให้มึงกับลูกน้องชดใช้กรรมไง เอาแบบดีล่ะ.
