“ซันเดย์”
เสียงของคุณธาราเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้แข็งกร้าวเหมือนก่อนหน้านี้ แต่กลับนิ่งจนผมต้องเงยหน้ามอง
“ลุงรู้ว่าซันเดย์เองก็เสียใจ”
เสียงนั้นนิ่งเรียบแต่เต็มไปด้วยคำพูดที่ดูเกรงขาม
“ลุงแค่อยากรู้ ว่าถ้าลุงพูดออกไปแรงๆแบบนั้นแล้ว ซันเดย์จะคิดยังไง ลูกผู้ชายจริงๆเขาไม่ใช่คนที่ไม่ร้องไห้นะ แต่เขาจะรู้ว่าเวลาไหนควรกลั้นน้ำตาไว้ในอก”
ผมเงยหน้ามองคุณลุง ดวงตาเอ่อคลอด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เมื่อครู่คนคนนี้ยังตวาดใส่ผมด้วยความโกรธสุดขีด แต่ตอนนี้น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความหนักแน่น และอบอุ่นในแบบที่ผมไม่คาดคิดเลยว่าจะได้รับ
“คุณลุง ผมขอบคุณครับ”
ผมพูดเสียงแผ่ว
“ไม่ว่าคุณลุงจะให้ผมรับผิดชอบแบบไหน ผมยินดีครับ ผมจะทำทุกอย่างให้สมกับที่ผมทำผิด ผมขอโทษจริงๆครับ”
คุณลุงธารายกมือขึ้นช้าๆ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ลุงเห็นแล้วซันเดย์ ว่าซันเดย์มีความรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตัวเองทำ”
สาย
