วันต่อมา
“พะพิ้งลูก ลงมาได้แล้วลูก เดี๋ยวสายนะ!”
เสียงของแม่ดังขึ้นจากชั้นล่าง เสียงเดิมเหมือนทุกวัน
“ค่ะแม่”
ฉันขานรับเบาๆก่อนจะเปิดประตูห้องออกมา กลิ่นอาหารเช้าที่แม่กับพี่แก้วตาทำลอยมาแตะจมูก มันควรจะทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่น แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างจุกแน่นอยู่ในอก
“สายแล้วนะลูก เดี๋ยวจะไปไม่ทัน ยิ่งไม่ได้ไปเรียนหลายวันแล้ว รู้ใช่ไหมว่าต้องไปตามเก็บงานให้ทันคนอื่น”
แม่พูดพลางจัดกระเป๋าเอกสารของตัวเองบนโต๊ะอาหาร
“หนูรู้ค่ะแม่”
ฉันตอบเรียบๆ พร้อมพยักหน้าช้าๆ
แม่หันมามองฉันด้วยสายตาอบอุ่น
“คราวหลังมีอะไร อย่าเก็บไว้คนเดียวแบบนี้อีกนะลูก มีอะไรก็บอกพ่อกับแม่ อย่าเงียบเข้าใจไหม”
“ค่ะแม่ หนูเข้าใจแล้วค่ะ”
คำตอบของฉันสั้นนัก แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยเรื่องที่อยากพูดแต่ไม่กล้า
แม่มองฉันนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
“นี่ยังดีนะ ที่เป็นพี่ซันเดย์ ถ้าเป็นคนอื่นพ
