รถของผมค่อยๆชะลอความเร็ว ก่อนจะจอดสนิทภายในลานจอดของบ้านเธอ ผมเปิดประตูฝั่งตัวเองลงก่อนจะอ้อมไปทางด้านข้าง เพื่อเปิดประตูให้เธอตามอย่างที่ทำประจำ
เธอก้าวลงจากรถก่อนจะชะงักไปทันที เมื่อสายตาสะดุดเข้ากับรถยนต์อีกคันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกล
“แขกพิเศษที่ไหนกันคะ คุณแม่ก็พูดเกินไป นั่นมันรถของคุณลุงครามไม่ใช่เหรอคะพี่ซันเดย์”
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
ผมหันไปยิ้มบางๆให้เธอ ดวงตาที่เธอมองผมตอนนี้เต็มไปด้วยคำถาม ที่ผมตั้งใจจะไม่ตอบตรงๆ
“ใช่ครับ เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
ผมตอบเพียงสั้นๆ
เธอยังคงยืนอยู่กับที่ เหมือนยังไม่แน่ใจ
“ทำไมวันนี้มันดูแปลกๆคะพี่ซันเดย์”
ผมหันกลับไปมองเธออีกครั้ง
“มาเถอะ”
ผมพูดเพียงเท่านั้น แล้วดึงมือของเธอเดินตรงไปยังประตูห้องโถงใหญ่
ทันทีที่ก้าวเข้าไป เสียงพูดคุยของผู้ใหญ่ก็ดังขึ้นเบาๆ เสียงคุณพ่อของผมปะปนกับเสียงคุณลุงธารา
ผมยังคงจับมือของพะพิ้งไว้แน่น
