“เอามือของเธอออกจากตัวฉันนาบี”
ผมบอกชัดๆ พร้อมจับมือเธอออก แต่เธอกับยิ่งเกาะแขนผมแน่นกว่าเดิม
“แต่ที่หนูพูดไป หนูไม่ได้โกหกนะคะพี่ซันเดย์”
น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม
“หนูรักพี่ซันเดย์จริงๆนะคะ”
ผมรู้สึกเดือดในอกจนแทบระเบิด ไม่ใช่เพราะเธอร้องไห้ แต่เพราะทุกคำโกหกของเธอมันทำให้พะพิ้งร้องไห้
“เธอจะรักฉันได้ยังไง ทั้งที่เธอยังทำอะไรกับคนอื่นอยู่เลยนาบี และถึงเธอจะรักฉันจริงๆ ยังไงฉันก็ไม่ได้รักเธอ"
เสียงผมต่ำและเย็นจนคนรอบข้างต่างก็เงียบกันหมด
เธอสะอึก น้ำตาชะงักไปครู่หนึ่ง
"ถอยไปนาบีและไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก ฉันไม่ชอบคนที่เอาแต่ปั่นเรื่องแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์ทำให้พะพิ้งต้องเสียใจแบบนี้"
“ไม่นะคะพี่ซันเดย์”
นาบีกอดแขนผมไว้แน่น แล้วเธอก็เอาหน้าแนบต้นแขนผม ทั้งที่ทุกคนจ้องอยู่
ผมสะบัดแขนแรงจนเธอเซ
“ปล่อยฉัน นาบี!”
แต่เธอก็ยังคว้าแขนผมอีกครั้งอย่างบ้าคลั่ง
มิราเดินมาคว้ามือเธอออกด้วยความโม
