“นายไม่ได้โง่เพื่อน”
เสียงของไอ้ทรอยดังขึ้นท่ามกลางความเงียบที่กดดัน มันมองหน้าผมด้วยสายตาที่ทั้งเห็นใจ และเหนื่อยหน่ายในเวลาเดียวกัน
“แต่นายรู้ใจตัวเองช้าไปหน่อยว่ะ”
"..........."
ผมไม่ตอบ เพราะรู้ดีว่าไอ้ทรอยมันพูดถูกทุกคำ ผมรู้ใจตัวเองช้าเกินไปจริงๆ ในเวลานี้ผมทำได้เพียงแค่ก้มหน้ายอมรับเท่านั้น
“แล้วพะพิ้งจะไปไหนได้ล่ะคะ ในเมื่อวันนี้เธอมากับพี่ซันเดย์ไม่ใช่เหรอคะ”
เสียงของมิราดังขึ้น น้ำเสียงสั่นๆแต่ยังคงชัดเจน
ผมหันไปมองเธอทันที
“มิราดูด้วยเหรอ ว่าพะพิ้งมากับพี่”
“รู้สิคะ”
เธอตอบเร็ว พร้อมสบตาผมตรงๆไม่หลบ
“แล้วหนูก็รู้ทุกอย่างด้วยค่ะ หนูกับพะพิ้งคุยกันทุกเรื่อง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือใหญ่ พะพิ้งจะปรึกษาหนูทุกอย่าง แต่มีครั้งนี้แหละค่ะ ที่เธอเลือกจะไม่ให้หนูตามไปด้วย”
เธอหยุดหายใจชั่วขณะ ก่อนพูดต่อเสียงเบา
“หนูคิดว่ายัยพะพิ้งคงเสียใจมากจริงๆค่ะ”
คำพูดนั้นทำให้หัวใจผมเหมือน
