สองวันต่อมา
-ซันเดย์-
เสียงเพลงในผับมันดังระงมปนกับกลิ่นเหล้าที่อบอวล
“เฮ้ย! ไอ้ซันเดย์เบาเพื่อน มึงจะแดกให้ตายวันนี้เลยหรือไงวะ!”
ไอ้ทรอยมันดึงแก้วเหล้าออกจากมือผม ก่อนจะวางกระแทกลงบนโต๊ะ
ผมยกมือขึ้นกุมหัวไว้แน่น รู้สึกได้ถึงแรงแอลกอฮอล์ที่เผาในลำคอ แต่ถึงจะเผาแรงขนาดไหน มันก็ยังไม่เจ็บเท่าที่อยู่ในใจผมตอนนี้เลย สามวันมาแล้วที่ผมไม่เจอกับพะพิ้งเลย ผมโทรหาเธอก็ไม่ยอมรับสาย แชทไปเธอก็ไม่ยอมอ่าน และเธอก็ไม่ยอมมาที่มหาลัยอีกด้วย ผมไปที่บ้านก็ไม่เคยได้เจอเธอเลยซักครั้ง ผมไม่รู้ว่าผมควรทำยังไงดี นอกจากว่าผมจะเจ็บปวดเรื่องที่เธอไม่ยอมเจอผมแล้ว ผมก็ยังเป็นห่วงเรื่องเรียนของเธออีกด้วย
“มึงเอามาให้กู ไอ้ทรอยกูจะแดก”
ผมพูดเสียงเข้มเหมือนเสียงขู่ ดวงตาเริ่มแดงก่ำเพราะทั้งลิตรของแอลกอฮอล์ และความเครียด
“กูจะแดกให้สาสมกับที่กูแม่ง ไม่ยอมชัดเจนกับพะพิ้งตั้งแต่แรก! แดกแม่งให้ตายๆไปซะจะได้จบๆ”
ผ
