“ผมกับพะพิ้ง เราไม่ได้เป็นพี่น้องกันอย่างที่ทุกคนเข้าใจแล้วครับคุณลุง”
ผมพูดพร้อมทั้งมองใบหน้าของพะพิ้ง ส่วนพะพิ้งก็เงยหน้าขึ้นมามองผมทันที ดวงตาเบิกกว้างส่ายหัวเบาๆ น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงลงมา ก่อนที่เธอจะยกมือขึ้นปิดปากของตัวเอง
“ซันเดย์หมายความว่าไงลูก น้าไม่เข้าใจ”
เสียงของน้าวาดังขึ้น น้ำเสียงนั้นสั่นนิดๆ เหมือนคนที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
ผมละสายตาจากใบหน้าของพะพิ้ง ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปมองคุณลุงธารา กับคุณน้าวาอย่างแน่วแน่
“ผม…”
“พี่ซันเดย์ ไม่นะคะ”
เสียงของพะพิ้งดังขึ้นทันที เธอส่ายหัวเบาๆ น้ำตาไหลลงที่แก้มทั้งสองข้าง ดวงตาของเธอมองผมเหมือนจะขอร้องไม่ให้พูด
แต่ผมไม่อยากโกหกอีกแล้ว
“พี่ขอโทษนะพะพิ้ง พี่ไม่อยากปิดเรื่องนี้อีกต่อไป พี่เป็นลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ารับ”
ผมเอื้อมไปคว้าแขนของพะพิ้งไว้ แล้วดึงเธอให้มานั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับพ่อแม่ของเธอ ส่วนผมผมคุกเข
