“พะพิ้ง~”
เสียงของผมดังแผ่วกว่าปกติ ความรู้สึกทั้งโมโหทั้งเป็นห่วงห่วง หัวใจที่เต้นแรงเร่มคลายลงอย่างช้าๆ
เธอเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากสั่นระริก พอเห็นผมเท่านั้น เธอก็รีบยกมือปาดน้ำตาอย่างลวกๆ
“พี่ซันเดย์…”
เสียงเธอสั่นจนแทบฟังไม่ได้ศัพท์
“มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้”
น้ำเสียงของผมแข็งกว่าที่ตั้งใจไว้ แต่ตอนนี้ผมห้ามมันไม่อยู่แล้ว
“ไม่ต้องมายุ่งค่ะ ฮึก! ฮึก!”
เธอตอบเบาๆ ทั้งที่ยังสะอื้น
“ฉันถามก็ตอบ”
ผมก้าวเข้าไปใกล้ทันที
เธอหลบตาผม พร้อมมือสั่นน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่วเต็มไปด้วยความน้อยใจ
“ไปหาแฟนพี่สิคะ ไปออเซาะกับเธอให้พอเลยค่ะ ไม่ต้องมาสนใจหนูหรอกค่ะ”
ผมหยุดนิ่งไปชั่วขณะ หัวใจมันกระตุกวูบอย่างแรง นี่เธอกำลังน้อยใจผมอยู่หรือเปล่านะ หรือว่ามีใครทำอะไรให้เธอเสียใจ ผมไม่รอให้ตัวเองสงสัยนาน ผมรีบเอ่ยถามเธอทันที
“เธอร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรเธอ แล้วทำไมอ
