ผมขับรถมาจนถึงคอนโด หันไปมองเธออีกที ยัยพะพิ้งก็ยังหลับปุ๋ยอยู่เหมือนเดิม
“นี่ยัยจุ้น ตื่นได้แล้ว ถึงคอนโดแล้ว”
".........."
ไม่มีเสียงตอบ
“นี่ยัยพะพิ้ง ฉันไม่อุ้มเธอขึ้นคอนโดหรอกนะ ถ้าไม่ยอมตื่นฉันจะให้เธอนอนในรถนี่แหละ”
".........."
เธอยังเงียบและยังคงหลับสบายเหมือนเดิม แล้วผมก็ผมเอื้อมมือไปเขย่าเบาๆ
“พะพิ้ง ได้ยินไหม ตื่นสิ”
"........."
เธอขยับนิดเดียวก่อนจะกลับไปนิ่งเหมือนเดิม ผมถึงกับยกมือขึ้นเสยผมตัวเองแรงๆ แล้วถอนหายใจยาว
“เฮ้ออออ ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันต้องได้อุ้มเธอจริงๆหรอเนี่ย”
ผมบ่นออกมาเสียงเบา ก่อนจะเปิดประตูรถลง แล้วอ้อมไปอีกฝั่ง ประตูฝั่งเธอเปิดออกพร้อมกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นของแอลกอฮอล์จางๆ ลอยมาตีเข้าจมูก ผมก้มลงใกล้ระดับใบหน้าเธอเพื่อจะปลุก
“พะพิ้ง ถึงคอนโดแล้ว ตื่นได้แล้ว ฉันไม่อุ้มเธอขึ้นไปหรอกนะบอกไว้ก่อน”
เสียงผมแผ่วลงไปเรื่อยๆ เมื่อเธอขยับตัว หันหน้
