–พะพิ้ง–
“อื้อ…อ๊ะ! โอ้ย เจ็บจัง…”
เสียงครางเบาๆหลุดจากริมฝีปากฉันตอนที่พยายามขยับตัวขึ้นจากเตียง ฉันสัมผัสได้ถึงทั้งแขน ทั้งขา ทั้งหลัง มันปวดไปหมด ไม่เว้นแม้แต่ความเจ็บแสบที่กลางหว่างขา เหมือนโดนรถเหยียบทั้งคันยังไงอย่างงั้น ฉันขมวดคิ้วพลางยืดแขนบิดขี้เกียจไปมาเพื่อคลายความเมื่อย
แต่จังหวะนั้นเอง
หมับ!!
แขนฉันไปชนกับอะไรบางอย่าง ที่แข็ง อุ่น และฉันมั่นใจว่าไม่ใช่หมอนแน่ๆ
ฉันค้างนิ่งไปไม่กี่วินาที ก่อนจะค่อยๆหันไปมองอย่างช้าๆ หัวใจเริ่มเต้นแรงขึ้นทุกทีจนสุดท้าย ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ
ร่างสูงของพี่ซันเดย์นอนอยู่ข้างๆ ร่างแกร่งนั้นไร้เสื้อผ้าปกปิด เผยให้เห็นแผ่นอกแข็งแรงที่ขยับตามจังหวะลมหายใจ แขนข้างหนึ่งของเขาพาดอยู่เหนือหมอนของฉันพอดี เหมือนเขานอนกอดฉันมาทั้งคืน ฉันรีบยกผ้าห่มขึ้นแล้วมองร่างตัวเอง และตอนนี้ร่างของฉันก็ไม่มีเสื้อผ้าเหลือเลยซักชิ้น
“ก-กรี๊ดดดดดดด!!”
