“แก...แกเห็นเหมือนฉันไหม”
นาบีถามเสียงนิ่ง แต่ดวงตาค้างไม่กระพริบ มองตามรถของซันเดย์ที่เพิ่งขับออกไปจากหน้าอาคาร
“เห็นสิแก…ฉันก็เห็นเต็มสองตาเหมือนกัน”
มอนเน่ตอบ ทั้งงงทั้งช็อกไม่แพ้กัน
นาบีเม้มริมฝีปากแน่น จ้องตามแผ่นหลังของพะพิ้งที่เดินเข้าตึกไป
“ยัยพะพิ้งนี่ร้ายกว่าที่คิดอีกนะ”
น้ำเสียงเธอทั้งหมั่นไส้ และเดือดขึ้นด้วยความไม่พอใจ
“ไหนล่ะที่บอกว่าเป็นพี่น้องกัน พี่น้องบ้านไหนประกบปากบดขยี้กันแบบนั้นวะแก…”
มอนเน่พูดในขณะที่ยังอึ้งอยู่
นาบียักคิ้วขึ้นพร้อมหัวเราะร้าย ความอิจฉาทำแววตาเธอแหลมคมขึ้นทันที
“พี่น้องอะไรกันล่ะ ไม่ใช่สายเลือดเดียวกันซะหน่อย ยัยนั่นกำลังจะจับพี่ซันเดย์ชัดๆ”
เธอหันมามองมอนเน่ แล้วพูดประโยคที่ทำมอนเน่เบิกตากว้างกว่าเดิม
“จำได้ไหม วันนั้นฉันฝากไอจีไปให้พี่ซันเดย์ ฉันมั่นใจเลยว่ายัยพะพิ้งต้องไม่ส่งให้พี่ซันเดย์แน่ๆ เพราะพี่ซันเดย์บอกว่าไม่เห็นอะไรเลย แล้วมัน
