“คนอย่างมันไม่ตายง่ายๆหรอก” คุณคเชนทร์พูดขึ้นระหว่างรอคุณสิงหาที่ถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว พยาบาลออกมาครั้งหนึ่งแล้ว และบอกว่ากระสุนถูกจุดสำคัญ และก็เสียเลือดมากด้วย นั่นยิ่งทำให้ฉันกลัว
“ฮึก” ฉันก็ได้แต่หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไรจริงๆ เพราะถ้าไม่มีเขา...
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
“เมื่อไหร่จะตื่นขึ้นมาสักที” ฉันบ่นขึ้นอย่างเริ่มน้อยใจกับคนที่เอาแต่นอนไม่ฟื้นสักที ไม่รู้จะนอนอะไรนักหนา
“ฉันเบื่อจะรอแล้วนะ ถ้าคุณยังไม่ตื่นฉันจะจ้างพยาบาลมาเฝ้าแล้วนะ”
ฉันนั่งมองคนนอนหลับไม่รู้สึกตัวสักที ทั้งที่ทุกอย่างก็พ้นขีดอันตรายไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่ตื่นสักที
“เห้อ!” ฉันลุกขึ้นเพื่อลงไปหาอะไรกิน ไม่ได้เบื่อที่เฝ้าเขาหรอก แค่อยากให้เขาฟื้นขึ้นมาก็แค่นั้น นอนเป็นอาทิตย์แบบนี้ฉันก็หวั่นใจเหมือนกันนะ
“อื้อ” แต่จังหวะที่ฉันพึ่งถึงประตู เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ฉันรีบ
