น้ำข้าว
“อึก!” ความรู้สึกแรกที่วิ่งเข้ามาในความรู้สึกหลังจากตื่นคือความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ฉันหนักอื้อจนแทบขยับร่างกายไม่ไหว
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบากด้วยเปลือกตาที่หนักอื้อและรู้สึกถึงความบวมเป่งทำให้ฉันไม่สามารถลืมได้เต็มตา แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหากับการมองเห็นของตัวเอง
ฉันหันไปมองด้านข้างที่ว่างเปล่าทำให้รู้ว่าฉันอยู่ในห้องเพียงคนเดียว ส่วนคุณสิงหาฉันไม่รู้ว่าเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเขาได้นอนค้างกับฉันที่ห้องนี้หรือเปล่า ฉันรู้เพียงว่าเมื่อคืนฉันทำตัวน่ารังเกียจเพราะฤทธิ์ยานั้นอย่างควบคุมไม่ได้ และปล่อยให้เขาลงโทษฉันอย่างรุนแรงตามอารมณ์ดิบของตัวเองภายใต้ยานรก
แต่ที่ทำให้ฉันเจ็บปวดมากก็คงจะเป็นหลังจากฤทธิ์ยาหมดลง เรี่ยวแรงฉันแทบไม่หลงเหลือ แต่คุณสิงหากลับไม่ปล่อยให้ฉันหยุดแค่นั้น เขายังย่ำยีฉันต่อตามอารมณ์ของเขา แซ่หนังเส้นหนาที่ถูกม้วนกับมือหนาเหลือความยาวพอสมควรฟาดลงกลา
