มัสยาก้าวขึ้นมานั่งบนรถเคียงข้างอคิราห์ ทว่าแฟนหนุ่มยังคงมีสีหน้าเคร่งขรึมและเมินหน้ามองออกไปนอกกระจกรถไม่ยอมพูดกับตน กฤษณ์ซึ่งนั่งประจำที่คนขับมองผ่านกระจกหลังแล้วเห็นท่าไม่ดีจึงขับรถออกจากหน้าโรงแรมไป
"ถ้าทำหน้าบึ้งใส่มัสแบบนี้มัสไม่ไปทานข้าวกับคุณนะคะ" เธอพูดเสียงเง้างอนพลันยกมือขึ้นมากอดอก
"แล้วใครบอกว่าผมจะพามัสไปทานข้าวครับ" อคิราห์หันกลับมามองแฟนสาว
"แล้วคุณจะพามัสไปที่ไหนคะ?"
"บ้านคุณแม่มัสครับ"
"อะไรนะคะ พูดจริงนะ?" อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่หายไปในพริบตา มัสยาขยับมือมาเขย่าท่อนแขนแกร่งและฉีกยิ้มกว้างด้วยความดีใจราวกับไม่ได้พบมารดามานานแสนนาน
"จะโกหกทำไมครับ อีกอย่างก็ไม่เห็นจะต้องดีใจขนาดนี้เลย ทำเหมือนการไปเยี่ยมแม่แต่ละทีมันเป็นเรื่องยากขนาดนั้น"
"ยากสิคะ นี่มัสยังไม่ได้บอกคุณเลยว่าแม่ย้ายออกไปอยู่บ้านสวนคุณย่าที่จันทบุรี"
"เราถึงได้ออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่เที่ยงไงครับ แล้
