[ชบาTalk]
เปลือกตาบางหรี่ขึ้นมาช้า ๆ อย่างยากลำบาก เพราะต้องต่อต้านกับความงัวเงียที่ฝังรากลึกจนแทบขุดไม่ขึ้น และทันทีที่มองเห็นเพดานด้านบน ความคิดแรกก็ผุดขึ้นมาทันที
นี่มันที่ไหนกัน?
แน่นอนว่ามันไม่ใช่บ้านของฉัน แต่มันกลับคุ้นตาจนต้องรีบกุลีกุจอขึ้นมานั่งพลันกวาดสายตาไปรอบบริเวณ มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าที่นี่คือสำนักของพ่อหมอหิรัญ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันล่ะ?
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าซะ”
เจ้าของเสียงแหบทุ้มจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเจ้าของสำนักผู้เคร่งขรึมและชอบทำหน้ายักษ์ใส่ตลอดเวลา
“พ่อหมอ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“มึงถูกผีเข้า พ่อมึงเลยเอามารักษา”
“ผีเข้า?”
พอพูดถึงผี เรื่องราวก่อนหน้านี้ก็ย้อนกลับเข้ามาในหัวราวกับหนังที่กำลังกรอย้อนให้เห็นภาพในอดีต ก่อนหน้านี้ฉันเจออะไรแปลก ๆ เยอะมาก และความทรงจำสุดท้ายที่ติดอยู่ในหัว คือผีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาลูบหัวแล้วเรียกฉันว่าบุปผา
“
