บ้านไม้พื้นที่คับแคบ ถูกอัดแน่นไปด้วยผู้คนที่มาช่วยงานศพกันอย่างล้นหลาม บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยความโศกเศร้า แม้มีเสียงเพลงจากลำโพงเครื่องใหญ่คอยสร้างความรื่นเริงอยู่ตลอดเวลา
“ชบา เอาข้าวให้พ่อมึงกินเด้อ” (ชบา เอาข้าวไปให้พ่อมึงกินนะ)
“จ้ะแม่”
ฉันเอื้อมมือรับถาดที่เต็มไปด้วยอาหารคาวหวานมากมายเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโลงศพของพ่อ ที่ตอนนี้ถูกตกแต่งด้วยดอกไม้อย่างสวยหรู มีไฟกระพริบประดับตกแต่งระโยงระยางเต็มไปหมด
ก๊อก ๆ ๆ
“พ่อ... มากินข้าวเร็ว”
ฉันยิ้มบาง ๆ ออกมาทั้งที่แววตายังเศร้าหมอง ก่อนจะวางถาดอาหารลงอย่างแผ่วเบา
“นี่ลาบเนื้อ อันนี้ต้มปลา นี่ก็ของหวานฟักทองที่พ่อปลูกไว้นั่นแหละ ส่วนนี่... ขนมครก”
ฉันหยิบธูปและเทียนขึ้นมาปักลงบนข้าวที่อยู่ในถาด พลันปาดน้ำตาให้ตัวเองลวก ๆ ทั้งที่ตั้งใจจะเข้มแข็ง แต่สุดท้ายน้ำตามันก็ไหลออกมาเองอยู่ดี
“ฮึก ขนมครกที่พ่ออยากกิน ฉันซื้อมาให้แล้วนะ ฉันซื้อม
