“ลูกค้าเยอะไหมครับ” ประโยคทักทายของรชตพัฒน์ทำให้คนที่กำลังล้างโถปั่นหันมาตามเสียง
“อ้าวคุณนั่งเอง” เธอส่งยิ้มให้เมื่อเห็นหน้าคนถาม จากนั้นก็เดินไปหยิบพวงกุญแจที่แขวนไว้บนผนังมาคืนให้เขา วันนี้ชายหนุ่มแต่งตัวแปลกไปจากครั้งก่อน ทำให้ดูอายุลดลงมากว่าเดิมมาก เขาสวมกางเกงยีนส์สีซีดกับเสื้อยืดสีขาวแขนสั้นดูสะอาดตา เบญจวรรณคิดว่าเขาคงอายุพอๆ กับเธอซึ่งต่างจากวันแรกที่เขาสวมกางเกงสแล็คกับเสื้อเชิ้ตแขนยาวดูเป็นทางการ
“ขอบคุณนะครับ” รชตพัฒน์รับมาแล้วส่งถุงใบใหญ่ให้เธอ
“อะไรคะ” เบญจวรรณมองถุงใหญ่ที่เขายื่นให้
“ของฝากครับ”
“ไม่เห็นต้องลำบากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอรับไปแล้วก็มองชื่อร้านที่อยู่บนถุง เบญจวรรณขมวดคิ้วก่อนที่จะถามเขา “บ้านคุณอยู่ที่ไหนคะ”
“โคราชครับ” เขาบอกไปตามตรงเพราะไม่อยากโกหก เขาเห็นตัวอย่างที่รัญภาคย์โกหกขวัญพิชชาแล้วเขาก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นแบบนั้น
“มาไกลเลยนะคะ แล้วทำไมไม่
