ครบ 2 ชั่วโมงตามที่หมอบอกเจ้าหน้าที่และพยาบาลก็พาขวัญขึ้นมาที่ห้องพักผู้ป่วยคน
“คนไข้อาจจะยังไม่ตื่นตอนนี้เพราะฤทธิ์ของยาสลบ แต่ถ้าตื่นแล้วรบกวนญาติกดออดฉุกเฉินเรียกพยาบาลด้วยนะคะ” พูดจบพยาบาลวัยกลางคนดูท่าทางใจดีก็เดินออกจากห้องไป
พาขวัญมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดตา เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเมื่อวานขวัญพิชชาไม่ให้เธอพามาที่โรงพยาบาลจะเกิดอะไรขึ้น เพราะขนาดมาทันเวลาเธอและลูกยังเกือบจะเอาชีวิตไม่รอด
“พี่พา” เสียงเรียกเบาๆ ทำให้พาขวัญรีบเดินไปที่เตียงทันที
“ขวัญเป็นยังไงบ้าง อย่าพึ่งรีบลุกเลย”
“ตาหนูล่ะคะ” ขวัญพิชชาเจ็บแผลและเวียนศีรษะมากแต่ก็อยากเจอลูกมากกว่าสิ่งใดทั้งหมด
พาขวัญไม่รู้จะตอบคำถามนี้ยังไง พอดีกับพยาบาลเดินเข้ามาพอดี หน้าที่ตอบคำถามนั้นก็เลยเป็นของพยาบาล
ขวัญพิชชาร้องไห้ทันทีที่ได้ยินถึงอาการลูกชายตัวน้อยถ้าเธอรีบมาโรงพยาบาลตั้งแต่วันแรกที่รู้สึกถึงความผิดปกติล
