“อะไรครับเนี่ย” รัญภาคย์ถามออกไป
“อ๋อ นี่ใช่ไหมผู้ชายที่แกหนีตามมันไป”
“ใครหนีตามใครคะ พุดไม่เห็นเข้าใจเลย” เธอถามบิดา
“เห็นอยู่ตำตาว่าแกหนีไปอยู่กับมัน”
“ไม่ใช่อย่างที่พ่อคิดนะคะ” พุดพิชชาพยายามอธิบาย
“แล้วแกจะให้ฉันคิดว่าอะไร แกหายออกจากบ้านจากไปตั้งหกเดือน โดยที่ไม่ติดต่อมาเลย พอผกาโทร. ไปตามแกก็ไม่ยอมกลับ ตอนแรกฉันก็ไม่เชื่อที่ผกาบอกหรอกนะ แต่วันนี้ฉันเห็นกับตาฉันไม่คิดเลยว่าลูกสาวของฉันจะหนีไปกับผู้ชายจริงๆ แล้วยังไงท้องไส้กันแล้วสิท่าถึงต้องมาหาซื้อของใช้เด็กแบบนี้”
“พ่อเข้าใจผิดแล้วนะคะ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ พุดไม่ได้หนีตามใครที่พูดต้องออกจากบ้านก็เพราะพ่อนั่นแหละ พ่อจะยกสมบัติชิ้นสุดท้ายของแม่ให้เมียใหม่” เธอโพล่งออกไปอย่างสุดกลั้น
“ไม่ต้องมาโทษคนอื่น แกนั่นแหละที่ทำตัวแกเอง ทำงามหน้าอย่างนี้จะให้ฉันเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
“พ่อคะ เรื่องนี้พุดอธิบายได้เพราะไม่ได้หนีตามใครไปจริง
