แสงแรกของวันใหม่ส่องผ่านผ้าม่านสีฟ้าอ่อนเข้ามาในห้อง รัญภาคย์รู้สึกตัวแล้ว เขามองหญิงสาวในอ้อมกอดที่นอนหลับตานิ่ง คงเพราะเมื่อคืนกว่าจะได้หลับจริงๆ ก็เกือบจะตีสอง เช้านี้เราเลยไม่ปลุกเธอ ชายหนุ่มค่อยว่างร่างบอบบางนั้นลงนอนบนโซฟาอย่างช้าๆ และเบาที่สุด เพราะกลัวว่าเธอจะตื่นระหว่างนี้เขาโทร. ไปจองตั๋วเครื่องบินและรีบเก็บของลงกระเป๋าทันที
“ตื่นนานแล้วเหรอคะ” เธอมองเขาที่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“ไม่นานครับ ผมจองตั๋วแล้ว เราจะไปเชียงใหม่กันก่อน”
“ค่ะ ขอโทษนะคะ ที่ตื่นสายแล้วทำไมไม่ปลุกล่ะคะ”
“เครื่องออก 10 โมครับ เรายังพอมีเวลาเดี๋ยวคุณอาบน้ำแต่งตัวรอไปก่อน ผมขอไปคุยกับนิติกร”
“ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องรีบนะครับ” เขาย้ำกับเธออีกที เพราะระยะทางจากที่นี่ถึงสนามบินนั้นขับรถเพียงแค่ 15 นาทีก็ถึง
พุดพิชชานั่งเงียบหลังจากที่รัญภาคย์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับมารดาของเขาฟัง เธอไม่กล้าแม้แต่จะเ
