“ฉันขอโทษ ฉันนึกว่าคุณรู้เรื่องนี้แล้ว” หญิงสาวรู้สึกผิด
“ทำไมต้องขอโทษ ผมต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่คุณบอกความจริงกับผม”
“ฉันหวังว่าเรื่องนี้คงไม่ทำให้คุณเปลี่ยนใจเรื่องทำฟิตเนสฯ นะคะ”
“ผมแยกแยะออกคุณไม่ต้องเป็นห่วง” เขารู้ว่าหญิงสาวยังเป็นห่วงรัญภาคย์อยู่มาก แต่เขาก็อาจจะชะลอการเปิดสาขาอีก 4 แห่งเอาไว้ก่อน ไม่ใช่เพราะไม่อยากร่วมงานกับรัญภาคย์แต่เพราะเขาไม่ชำนาญธุรกิจด้านนี้จึงอยากทำทีละสาขา ถ้าสาขาแรกลงตัวเขาก็จะเริ่มทำวาขาต่อไปทันที
“ขอบคุณนะคะ” เธอขอบคุณแทนเขา แม้จะโกรธการกระทำของรัญภาคย์ แต่เธอก็ไม่อยากดึงธุรกิจของเขาเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
“แล้วคุณจะทำยังไงต่อครับที่หนีมาอย่างนี้ คุณมีที่ไปแล้วใช่ไหมครับ”
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” เธอตอบเขาไปตามตรง
“คุณต้องคิดให้มากเพราะคุณไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้วนะครับ” รชตพัฒน์เตือนสติเธอ
“ค่ะ เพราะฉันไม่ได้ตัวคนเดียวฉันถึงต้องหนีมาอย่างนี้ ฉันไม่อาจทน
