หลังจากทานอาหารกันเสร็จเขาก็โทร. ให้พนักงานขึ้นมาเก็บจานชามจากนั้นก็พากันมานั่งดูทีวีบนเตียงนอนขนาดใหญ่ รัญภาคย์แอบมองนาฬิกาอย่างกระวนกระวายเพราะเลยเวลานัดให้พนักงานเอาแชมแปญและดอกไม้มาส่งไปเกือบ 20 นาที่แล้ว เขากลัวว่าพุดชิชาจะง่วงแล้วหลับไปเสียก่อนเพราะจากที่นั่งดูทีวีในตอนแรกตอนนี้เธอล้มตัวลงไปนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ชายหนุ่มขอตัวออกมารับข้างนอก เขารับช่อดอกไม้ดอกใหญ่และแชมแปญมาจากพนักงานพร้องส่งเงินให้ในจำนวนที่พนักงานรับไปแล้วยิ้มเลยทีเดียว
ชายหนุ่มแชมแปญลงบนโต๊ะทานทานข้าวเล็กๆ จากนั้นก็ถือช่อดอกไม่เดินเข้าไปพาพุดพิชชาที่ตอนนี้ตาปรือแทบจะปิด
“พุดครับ” เขาเรียนเธอเบาๆ เพราะกลัวหญิงสาวจะตกใจ
“คะพี่รัญ มีอะไรหรือเปล่า” เธอหันมาแล้วก็เห็นชายหนุ่มลงไปคลุกเข่าที่พื้นห้องพร้องส่งช่อดอกไม้
“แต่งงานกันนะครับ” ………….
“อะไรนะคะ” พุดพิชชาไม่เข้าใจการกระทำของเขา
“แต่
